Na današnji dan, 30. maja 1889. godine na svečanom ručku povodom vjeridbe crnogorske princeze Milice Petrović i velikog knjaza Petra Nikolajeviča Romanova, ruski car Aleksandar III podigao je čuvenu zdravicu: „Pijem u zdravlje knjaza crnogorskog, jedinog iskrenog i vjernog prijatelja Rusije“.
Bogata istorija Crne Gore i Rusije datira od XVIII vijeka. Ruske diplomate su 1711. godine posjetile crnogorskog vladiku Danila i predali mu poslanicu ruskog cara Petra I sa predlogom da zajedno ratuju protiv Turske, što je Crna Gora prihvatila. U istoriji dvije zemlje 1711. godina se obilježava kao godina zvaničnog uspostavljanja političkih odnosa. Vladika Danilo je boravio u Rusiji gdje ga je primio i car Petar Veliki. Mitropolit je zatražio da car uzme u zaštitu Crnu Goru i da je politički i materijalno pomogne. Car je odredio da se Crnoj Gori pokloni 10.000 rubalja, kao i da se Cetinjskom manastiru svake druge godine isplaćuje 500 rubalja. Crnogorsko-ruski odnosi postali su intezivniji za vrijeme političkog djelovanja vladike Vasilija Petrovića koji je tri puta odlazio u Rusiju. U svim ovim kontaktima mitropolit je tražio da Rusija uzme Crnu Goru pod svoju zaštitu, kao i da pomogne da se izgrade institucije državne vlasti. Ruska vlada je tada uzela u zaštitu Crnu Goru. Po nalogu ruske carice, mitropolit Vasilije je dobio pomoć od 15.000 rubalja za uspostavljanje vlasti u zemlji i 1.000 zlatnih cekina kao pomoć crnogorskom narodu. Šćepan Mali, vladao je Crnom Gorom od 1767. do 1773. godine predstavljajući se kao ruski car Petar III Romanov. Za vrijeme vladavine Svetog Petra Cetinjskog, na Cetinje je 1805. godine došao ruski izaslanik Stefan Sankovski, koji je donio Crnogorcima gramatu kojom car potvrđuje svoju blagonaklonost prema Crnoj Gori. Pored gramate, Sankovski je donio i novčanu pomoć od 3.000 dukata. Potpunu odanost Rusiji pokazivao je i Petar II. U decembru 1830. godine ruska vlada je odlučila da pomogne izgradnju organa državne vlasti u Crnoj Gori. Njegoš je boravio u Rusiji gdje je pored ostalog, bio pozvan u audijenciju kod cara, koji je odlučio da se godišnja pomoć Crnoj Gori uveća sa 1.000 na 9.000 dukata. To je bila značajna svota, sasvim dovoljna za izdržavanje organa državne vlasti u Crnoj Gori. Kada je došlo do promjene na crnogorskom prijestolu, ruski car Nikolaj je primio knjaza Danila u zvaničnu audijenciju i tom prilikom mu lično saopštio podršku proglašenju Crne Gore za knjaževinu, a Danila za knjaza. Svoj zaštitnički stav prema Crnoj Gori ruska vlada je pokazala i u vrijeme zaoštravanja crnogorsko-turskih odnosa i rata 1852/53 godine. Spremnost da pomogne Crnu Goru i njenu političku borbu, Rusija je iskazivala i za vrijeme vladavine knjaza Nikole. Prilikom izbijanja crnogorsko-turskog rata 1862. godine Rusija je svim silama radila da obustavi turski pohod. Ruska vlada zahtijevala je potpunu obustavu vojnih dejstava protiv Crne Gore. Kada su ruski zahtjev podržale i ostale velike sile, Omer-pašin pohod prema Cetinju je zaustavljen. Knjaz Nikola je početkom 1869. godine boravio u Petrogradu što je uticalo na povećanje ruske materijalne pomoći. Zahvaljujući novčanoj pomoći ruske vlade i ruskog Svetog Sinoda, u Crnoj Gori je ustanovljena srednja škola – Cetinjska bogoslovija i Djevojački institut. Ruska podrška bila je od velike važnosti u vrijeme Velike istočne krize kao i crnogorsko-turskog rata 1876-1878. godine kada se Rusija zalagala da Crna Gora dobije znatno teritorijalno proširenje. Rusku subvenciju dobijao je Dvor, Bogoslovija, Djevojački institut, Bolnica Danilo I, crnogorska vojska, ministarstvo finansija. Rusija je 1879. godine dala Crnoj Gori pomoć od milion kruna za kupovinu žita, nešto više od milion kruna za izmirivanje dugova austrijskim bankama, a 1882. godine dva miliona kruna za kupovinu topova a otpisani su i crnogorski dugovi petrogradskim bankama. Rusija je davala novac za izdržavanje crnogorske vojske. Od 1895. do 1905. godine Rusija je poklonila Crnoj Gori 60.000 pušaka, 25.000 revolvera i 26 miliona metaka. Rusija i Crna Gora sklopile su tajni sporazum novembra 1910. godine. Ovaj ugovor je bio naročito značajan za predstojeće naoružanje crnogorske vojske. Poslije stvaranja jugoslovenske države veze između Crne Gore i Rusije razvijale su se u okviru odnosa Jugoslavije i Rusije odnosno Sovjetskog Saveza.
- Na današnji dan, 30. maja 1944. godine britanska vlada je u Drugom svjetskom ratu zvanično obustavila pomoć četnicima Draže Mihailovića.
Promjena britanske politike prema partizanskom i četničkom pokretu planirana je od marta do maja 1943. godine. Britanija se nije mogla naglo i lako odreći podrške Draži Mihailoviću, jer bi to značilo prekid odnosa sa jugoslovenskom vladom i kraljem, pa je odlučeno da se vodi politika obazrive podrške i jednima i drugima. Ta politika ekvidistance, ili duplog kolosjeka, sprovođena je od maja do kraja 1943. godine, kada je Britanija počela da pruža pomoć komunistima.
Vinston Čerčil, britanski premijer, lično je odredio brigadnog generala Ficroja Maklejna za šefa savezničke vojne misije koja je u Vrhovni štab Josipa Broza stigla septembra 1943. godine. Maklejn, diplomac sa Kembridža, bio je dobar poznavalac komunizma jer je već kao dvadesetšestogodišnjak službovao u SSSR-u. Maklejn je tvrdio da je partizanska politika „konstruktivna prije nego destruktivna“ i da je „van diskusije da može biti povratka na stari poredak“. Plašeći se da zbog podrške Mihailoviću partizane ne otjera, jer bi mogli da „zaključe da je SSSR njihov jedini prijatelj“, Maklejn objašnjava: „Ako bismo mi odbacili Mihailovića i u isto vrijeme znatno povećali našu materijalnu pomoć partizanima, time bismo ne samo podržali jugoslovenski doprinos savezničkom ratnom naporu, već bi takođe trebalo da postavimo anglo-jugoslovenske odnose na postojanijoj osnovi, što bi mnogo doprinijelo konsolidovanju našeg položaja na Balkanu poslije rata“. Pod ovim okolnostima, kaže Maklejn, „moje preporuke su sledeće: 1. da prestane pomoć Mihailoviću; 2. da se naša pomoć partizanima znatno pojača“. Forin ofis je po objavljivanju Maklejnovog izveštaja tražio od Ministarstva rata da brigadni general Čarls Daglas Armstrong, koji je bio u Mihailovićevom štabu – sa takođe stanovitim ruskim iskustvom jer se 1919. godine borio protiv boljševika u sjevernoj Rusiji, kada je i odlikovan Vojnim krstom za hrabrost – odgovori na neka pitanja koja su proizilazila iz Maklejnovog izveštaja. Armstrong je u izveštaju od 14. novembra 1943. godine, pored ostalog, naveo da „Mihailović misli jedino kako da savlada partizane i da spriječi njihov ulazak u Srbiju“. Dan kasnije, 15. novembra 1943. godine, general Armstrong je Draži Mihailoviću uputio oštar protest u kome, pored ostalog, kaže: „Otkako sam dodijeljen Vašem štabu nikad nijesam od Vas dobio nijedan dragovoljan predlog ili plan za izvršavanje vojnih operacija ka istoku, to jest u Srbiji. Stalno ste zauzeti problemima partizana, muslimana i ustaša. Izgleda da ste se sasvim zadubili u ovu unutrašnju borbu na veliku štetu jugoslovenskog doprinosa ratnom naporu Ujedinjenih nacija“. Daglas Hauard, načelnik Južnog odjeljenja Forin ofisa, u svom komentaru Maklejnovog izveštaja je rekao da se „uzdržava od ponovljene optužbe da su Mihailović i četnici u uskoj povezanosti s Njemcima“, istovremeno izražavajući sumnju da je u britanskom „dugoročnom interesu da pomažemo partizane da dobiju kontrolu nad cijelom Jugoslavijom“, jer Mihailović „čuva svoje snage kako bi spasio Srbiju od komunizma“ i „kao što nam kažu naši oficiri za vezu, on predstavlja osjećanja najvećeg dijela Srba“ te da bi bilo vrlo „pogrešno sa naše strane da nametnemo partizane Srbiji“.
Entoni Idn, ministar inostranih poslova u Čerčilovoj vladi, obavijestio je na sjednici ratnog kabineta decembra 1943. godine kabinet da je primio telegram britanskog ambasadora pri jugoslovenskoj vladi u kome on iznosi stav „da bi trebalo odmah da prekinemo sa generalom Mihailovićem“ dodajući da je obavijestio ambasadora da je „spreman da preporuči ovaj stav ratnom kabinetu ali da on mora da ima dokaze da general Mihailović sarađuje sa neprijateljem čak i ukoliko bi ti dokazi bili takve prirode da ne bi mogli da budu javno objavljeni“. Nešto kasnije Idn, u memorandumu od januara 1944. godine, piše: „Raskid sa Mihailovićem će sigurno privući veliku pažnju i postoji opasnost da će on biti predstavljen kao da smo ga mi žrtvovali kako bismo udovoljili sovjetskoj vladi“. Dvije godine kasnije nema nikakvih dilema kod Britanaca kada je riječ o Draži Mihailoviću – dijete Sunca postalo je nakaza iz snova. U izveštaju poslatom Forin ofisu marta 1946. godine, dva dana nakon hapšenja generala Draže Mihailovića, engleski ambasador u Beogradu Ralf Stivenson je, pored ostalog, napisao da je Mihailović bio „legendarno čudovište koje simbolizuje reakciju, tiraniju i srpski partikularizam“.
